اسکاتلند مستقل نمیشود
طرفداران وحدت اسکاتلند و انگلستان در همه پرسی برنده شدند
مردم اسکاتلند با استقلال این سرزمین مخالفت کرده‌اند و اسکاتلند همچنان بخشی از بریتانیا باقی خواهد ماند.
با اعلام نتیجه همه پرسی استقلال اسکاتلند در بامداد روز جمعه، ۲۸ شهریور (۱۹ سپتامبر)، مشخص شده است که اکثر شرکت کنندگان در همه پرسی با استقلال این بخش از بریتانیا و تشکیل کشور مستقل اسکاتلند مخالفت کرده‌اند.
نتیجه شمارش آرا نشان می‌دهد که حدود ۵۵ درصد از رای دهندگان با استقلال اسکاتلند مخالف بودند. شمار شرکت کنندگان در این همه پرسی بیش از ۸۵ در صد بوده است.
تنها ساکنان اسکاتلند حق شرکت در این همه‌پرسی را داشتند و نظرسنجی‌های انجام شده در روزهای قبل از برگزاری همه‌پرسی حاکی از نزدیک بودن آرادی دو طرف بود.
دولت بریتانیا و احزاب اصلی این کشور با استقلال اسکاتلند مخالف بودند و به فعالیت گسترده‌ای برای قانع کردن مردم اسکاتلند به مخالفت با استقلال دست زدند.
در مقابل، دولت محلی اسکاتلند، که مبتکر برگزاری این همه‌پرسی بوده، از استقلال این سرزمین حمایت می‌کرد. الکس ساموند، وزیر اول دولت محلی، ضمن تایید مخالفت اکثر رای دهندگان با استقلال در یک همه پرسی دموکراتیک، گفت نتیجه همه پرسی نشانه اهمیتی است که مردم اسکاتلند برای این همه پرسی قایل بودند.
حامیان استقلال اسکاتلند با فاصله قابل توجهی در همه پرسی شکست خوردند
دیوید کامرون در سخنانی که پس از اعلام نتیجه همه پرسی ایراد کرد گفت که برگزاری همه پرسی تصمیمی مناسب بود زیرا نادیده گرفتن خواست برخی از مردم اسکاتلند برای ابراز نظر در مورد آینده سیاسی سرزمین خود، صرفا به معنی به تعویق انداختن یک مساله مبرم بود. وی گفت که دولت او به تعهداتی که در مورد تمرکززدانی و دادن اختیارات بیشتر به پارلمان و دولت محلی اسکاتلند و سایر سرزمین‌های تشکیل دهنده بریتانیا عمل خواهد کرد.
وی گفت که باید صدای تمامی سرزمین‌های تشکیل دهنده بریتانیا، از جمله انگلستان نیز شینده شود و به همه مناطق، اختیارات بیشتری برای اداره امور خود داده شود. آقای کامرون افزود که حزب محافظه کار - حزب او - برنامه های برای تمرکززدایی بیشتر را مورد بررسی قرار می دهد و از احزاب دیگر بریتانیا نیز خواست در این زمینه اقدام کنند.
کامرون: باید سپاسگزار نظام دموکراتیک خود باشیم
دیوید کامرون با اشاره به شرکت گسترده مردم اسکاتلند در همه پرسی، گفت که باید سپاسگزار نظام دموکراتیک کشور بود که توانست چنین موضوع مهمی را با آرامش و رجوع به نظرات مردم حل و فصل کند به نحوی که نتیجه به دست آمده، برای موافق و مخالف به یکسان پذیرفتنی باشد.
با پاسخ منفی ساکنان اسکاتلند در این همه‌پرسی، کشور واحدی که حدود سیصد سال پیش با وحدت انگلستان و اسکاتلند شکل گرفت همچنان دوام خواهد داشت.
در سال ١٦٠٣ میلادی، الیزابت اول، فرمانروای انگلستان، بدون برجای گذاشتن وارث درگذشت و تاج و تخت این کشور به جیمز ششم، پادشاه وقت اسکاتلند و از خویشاوندان او رسید که با عنوان جیمز اول سلطنت انگلستان را نیز در دست گرفت.
از آن زمان تا سال ١٧٠٦ و تصویب "قانون وحدت انگلستان و اسکاتلند" در پارلمان‌های دو کشور و امضای "پیمان وحدت" در سال ١٧٠٧، انگلستان و اسکاتلند دارای یک پادشاه اما دو دولت مجزا بودند. در آن سال، با تشکیل کشور "بریتانیا"، پارلمان و دولت اسکاتلند منحل و اختیارات آنها، به پارلمان و دولت مرکزی در لندن واگذار شد.
در سال ١٨٠۰، پارلمان های بریتانیا و جزیره ایرلند قانون وحدت دو سرزمین را تصویب کردند و در سال ۱۸۰۱، جزیره ایرلند که برای چندین قرن، با عنوان یک مملکت جداگانه، عملا توسط دولت انگلستان اداره میشد، رسما به مملکت بریتانیا ملحق شد و نام کشور جدید شامل جزیره بریتانیای کبیر (انگلستان به علاوه منطقه ویلز همراه با اسکاتلند) و جزیره ایرلند به "پادشاهی متحده" تغییر یافت.
با استقلال بخش جنوبی ایرلند در سال ١٩٢١، پادشاهی متحده شامل جزیره بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی (بخش شمالی جزیره ایرلند) است. پادشاهی متحده در داخل و خارج کشور غالبا به اسم غیر رسمی آن "بریتانیا" خوانده می‌شود.
