سناتور آمریکایی: صادر نشدن روادید برای ابوطالبی پیامی از هر دو حزب است

تد کروز، سناتور جمهوریخواه از ایالت تگزاس آمریکا، در یادداشتی در سایت سیاسی پولتیکو، در مورد اعطا نشدن روادید به حمید ابوطالبی، نماینده معرفی شده ایران به سازمان ملل، که مقر اصلی آن در نیویورک است، نوشته است: این پیام صریح دو حزب ایالات متحده به ایران است.  

با امضای مصوبه «اس ۲۱۹۵» کنگره ایالات متحده آمریکا توسط باراک اوباما، رئیس‌جمهوری آن کشور می‌تواند مانع صدور روادید برای آن دسته از سفرای سازمان ملل متحد شود که «تروریست‌هایی شناخته شده» هستند.

ایالات متحده، حمید ابوطالبی، نماینده معرفی شده ایران به سازمان ملل متحد را به نقش داشتن در گروگانگیری کارکنان سفارت خود در تهران پس از انقلاب ۱۳۵۷ متهم کرده است.

آقای ابوطالبی خود نقش داشتن در ماجرای گروگانگیری را رد کرده است.

به نوشته تد کروز در سایت «پولیتیکو»، «تصویب نهایی مصوبه فوق حاوی این پیام صریح از جانب هر دو حزب مطرح ایالات متحده برای ایران است که آمریکا کارزار توهین و خصومت‌ورزی جمهوری اسلامی را تحمل نخواهد کرد.»

ایران بر معرفی حمید ابوطالبی تاکید دارد و در عین حال از صادر نشدن روادید برای او به کمیته «روابط با کشور میزبان» ملل متحد که به این مسائل رسیدگی می‌کند شکایت کرده است.

این کمیته نیز روز دوم اردیبهشت ماه با شنیدن گفته‌های دو طرف در نهایت تصمیمی در مورد آن نگرفت.

موضوع صادر نشدن روادید برای حمید ابوطالبی به چالشی در مناسبات دو کشور، که روابط آنها از نظر دیپلماتیک بیش از سه دهه پیش قطع شد، تبدیل شده است.

در زیر بخشی از یادداشت سناتور جمهوری‌خواه، تد کروز، در سایت پولیتیکو، که بیانگر بخشی از نگاه به این موضوع اختلاف‌برانگیز است را می‌خوانیم:

برگزیدن ابوطالبی به مقام نمایندگی تهران در سازمان ملل تنها یکی از جدیدترین سلسله اقدام‌های ستیزه جویانه ایران و شاهدی بر ادامه دشمنی حکومت آن تحت رهبری آیت‌الله علی خامنه ای علیه واشینگتن است.

این الگوی رفتاری از زمان گروگان گیری ۵۲ آمریکایی به مدت ۴۴۴ روز بین سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۱ آغاز شد اما هرگز به آن حادثه تلخ ختم نشد. همدستی ایران در انجام حملات تروریستی علیه نیروهای مسلح آمریکایی در بیروت در سال ۱۹۸۳ و در عربستان سعودی در ۱۹۹۶، همچنین در عراق و افغانستان در طول یک دهه گذشته، در عمل ادامه راهی است که تهران در ۱۹۷۹ آغاز کرد.

پشتیبانی دولتی ایران از تروریسم، لحن پرخاشگر رهبران این کشور علیه ایالات متحده و هم‌پیمانانش را همراه داشته است، ادبیاتی که در آن آمریکا «شیطان بزرگ» خوانده شده و اسرائیل «شیطان کوچک» که هر دوی آنها - در دنیای آرمانی آیت‌الله خامنه‌ای - وجود خارجی ندارند... پیشنهاد ابوطالبی به عنوان گزینه ایران برای مقام نمایندگی تهران در سازمان ملل صرفاً جدیدترین مرحله از این بی حُرمتی‌ها است.

تد کروز می نویسد:

فارغ از قول‌های موسمی مقام‌های ایران مبنی بر میانه‌روی در تعامل با آمریکا، باید الگوی خصومت یاد شده را در هرگونه مواجهه با رهبران ایران مدنظر داشت.

طرف مقابل در پیگیری خواست خود صریح بوده و مشخص کرده است که بدون ایجاد وقفه در تلاش برای دستیابی به سلاح هسته‌ای به دنبال کاهش تحریم‌های اقتصادی جهان علیه ایران است.

در هفته ای که گذشت، حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران، اعلام کرد که «‫شاهد شکستن تحریم در ماه‌های پیش‌رو هستیم‬.»

تصویب قانون جدید ایالات متحده اما گامی نخست در شفاف‌سازی موضع واشینگتن برای رهبران ایران است مبنی بر اینکه اگر در پی داشتن روابطی بهتر با ما هستید، باید حداقل از انجام اقدام‌هایی از قبیل برگزیدن یکی از گروگان‌گیرهای ۱۹۷۹ به عنوان نماینده خود در سازمان ملل متحد دست بکشند.

این نماینده جمهوری‌خواه با اشاره به احتمال به چالش کشیده شدن این موضوع از سوی ایران در بخشی دیگر از یادداشت خود می‌گوید:

تأیید نهایی این مصوبه هرگونه تردیدی را از میان برداشته و با ارائه بنیان حقوقی برای این تصمیم زمینه چنین چالش‌هایی را حذف کرده است.

حکم قانون ارجح است و قانون اخیر پایه حقوقی عدم صدور روادید برای «تروریست‌های شناخته شده» است که مانع زندگی آنها در منهتن نیویورک و برخورداری شان از مصونیت سیاسی خواهد بود.

تد کروز با اشاره به تصویب این قانون به از میان برداشته شدن احتمالاتی دیگر نیز اشاره کرده است:

افزون بر موارد فوق، قانون اخیر معضل بزرگتری را نیز  هدف قرار داده و مانع دست آویز قرار دادن سازمان ملل و  چماق کردن این مجموعه علیه آمریکا خواهد شد. تصور اینکه [در صورت عدم تصویب این قانون] طالبان یکی از عوامل القاعده را به نمایندگی افغانستان بفرستد یا بشار اسد یکی از اعضای حزب‌الله را به نمایندگی از سوریه روانه نیویورک کند چندان دور از ذهن نیست.

سناتور کروز می‌نویسد: در شرایطی که سازمان ملل از ایالات متحده درخواست افزایش کمک‌های مالی به این مجموعه را داشته، به نظر می‌رسد افزایش اختیارات رئیس جمهوری در صدور یا منع صدور روادید ورود به آمریکا اقدامی بایسته و به جا بوده است، به ویژه آنکه سازمان ملل در مقابله با بحران‌های بین‌المللی از سوریه تا اوکراین کاملاً ناتوان بوده است.

به هر روی، ترکیب حمایت یکپارچه کنگره و رئیس جمهوری ایالات متحده از مصوبه اخیر حاوی پیامی روشن برای ایران - و هر کشور خودسر دیگری-  بوده است که از این پس نمی‌توانند از سازمان ملل به عنوان مَفَری برای حمله علیه ایالات متحده آمریکا استفاده کنند.

ایران می‌گوید برنامه اتمی آن تنها اهداف صلح‌آمیز را دنبال می‌کند. در آمریکا و غرب این ظن وجود دارد که هدف تهران از آن، ساخت سلاح هسته‌ای است. همین موضوع نیز به تحریم‌هایی گسترده علیه ایران انجامیده است. کشورهای قدرتمند طرف گفت‌وگو با ایران خواهان مواردی مانند راست‌آزمایی این برنامه هستند.

در سوی دیگر، در ایران، سخنگوی وزارت خارجه این کشور اقدام آمریکا در زمینه صادر نکردن روادید برای آقای ابوطالبی را «نقض مقررات بین‎المللی» و «برخلاف قرارداد مقر بین سازمان ملل متحد و دولت آمریکا» دانسته است.

روسیه نیز  از آمریکا به این دلیل انتقاد کرده و آنچه پیش‌آمده را نقض تعهدات آن به عنوان کشور میزبان مقر سازمان ملل متحد دانسته است.

سخنگوی سازمان ملل متحد، موضوع روادید آقای ابوطالبی را موضوعی «منحصر به فرد» عنوان کرده است.