تردید در فرضیه‌های مربوط به غرق شدن تایتانیک

لاشه کشتی تایتانیک درعمق ۳۸۰۰ متری آب های اقیانوس اطلس خفته است

این کوه یخ که روی پهلوی آن یک خط قرمز رنگ دیده می شود، ممکن است همان کوه یخی باشد که تایتانیک را غرق کرد

در روزها و هفته های قبل از وقوع این حادثه جهت باد و درجه حرارت شمال اقیانوس اطلس باعث شده بود که تعداد زیادی از کوههای یخ به سمت جنوب حرکت کنند.

همه این اطلاعات باعث شده بود که پژوهشگران در گذشته به این نتیجه برسند که در آن روزها تعداد بسیار زیاد و بی سابقه ای از کوههای یخ در بخش شمالی اقیانوس اطلس شناور بودند. یک گروه پژوهشی از آمریکا این فرضیه را مطرح کرده بود که نزدیک شدن بیش از حد ماه به کره زمین باعث شد که در زمستان سال ۱۹۱۲ ارتفاع امواج اقیانوس به شکل چشمگیری افزایش یابد و بنابراین حجم عظیم تری از توده های یخ از مناطق یخبندان گرینلند جدا شده و در اقیانوس اطلس شناور شدند.

اما در این پژوهش جدید گرانت بیگ و دیوید ویلتون از بخش جغرافی دانشگاه شفیلد، تمام اطلاعات گارد ساحلی و اداره دریانوردی آمریکا از سال ۱۹۰۰ تا چند دهه بعد را بررسی کرده اند. روشهای تحلیل و بررسی اطلاعات با گذشت زمان پیچیده تر شده است و مقایسه شرایط جوی دوره های مختلف را دشوارتر می کند.

پژوهشگران بریتانیایی در مطالعات خود متوجه شدند که حجم و تعداد کوههای یخ شناور در آن بخش از اقیانوس اطلس در هر سال به نسبت سالهای دیگر تفاوت قابل ملاحظه ای داشت. هر چند به حرکت درآمدن توده های یخ در سال ۱۹۱۲ میزان نسبتا بالایی داشته ولی این میزان نه غیر عادی و نه بی سابقه بوده است. تخمین زده می شود که در آن سال حدود ۱۰۰۰ کوه یخ از مدار ۴۸ درجه، که مرز منطقه مناسب برای دریانوردی تلقی می شد، عبور کرده بودند.

در بیست سال فاصله سالهای ۱۹۰۰ تا ۱۹۲۰ که توسط پژوهشگران مورد بررسی قرار گرفته، حداقل در پنج سال تعداد کوه های یخی که از مدار ۴۸ درجه عبور کرده بودند بالای ۷۰۰ مورد بوده است. طبق آمارهای گارد ساحلی آمریکا تعداد کوههای یخ شناور در این مناطق در سال ۱۹۰۹ از سال ۱۹۱۲ بیشتر بوده است.

پروفسور گرانت بیگ در مصاحبه ای با بی بی سی گفت:"اگر مبنا را ۶۰ تا ۷۰ سال اول قرن بیستم در نظر بگیریم، تعداد کوههای یخ شناور در سال ۱۹۱۲ جزو بیشترین ها بود ولی بدون شک پرشمارترین مورد نبوده است."

پژوهشگران با استفاده ازاسناد گارد ساحلی آمریکا و داده های دیگر یک مدل کامپیوتری برای ردیابی مسیر حرکت کوههای یخ در سال ۱۹۱۲ طراحی کرده اند. آنها با استفاده از این مدل کامپیوتری توانستند مسیر حرکت کوه یخی که کشتی تایتانیک را در جنوب گرینلند غرق کرد تشخیص دهند.

آنها معتقدند که این کوه یخ احتمالا در پاییز سال ۱۹۱۱ از مناطق یخبندان شمال اقیانوس اطلس جدا شده و در آغاز حرکتش طول آن حدود ۵۰۰ متر و عمق آن حدود ۳۰۰ متر بوده است.

براساس تخمین های این مدل محاسبه کامپیوتری، در زمان وقوع حادثه یعنی ۱۴ آوریل ۱۹۱۲، حجم و اندازه این کوه یخ با آنچه که در عکسهای ویلیام اسکویرز ناخدای کشتی مینیا دیده می شود مطابقت دارد. کشتی مینیا در عملیات جستجو و نجات مسافران تایتانیک شرکت داشت و ناخدای آن از کوه یخی که به کشتی اصابت کرده بود چندین عکس گرفته است.

بخشی از مشاهدات چارلز هربرت لایتولر ناخدای دوم کشتی تایتانیک 

از همان لحظه ای که بندر بلفاست را ترک کردیم هوا بسیار عالی بود. وقتی که به عمق اقیانوس اطلس رسیدیم، هوا خیلی ملایم و وضعیت آب مثل دریاچه‌هایی بود که در ضرب المثل‌ها از آنها یاد می شود. حتی یک ذره باد هم نمی وزید و آب دریا مثل یک ورقه شیشه ای بود.

در هر موقعیت دیگری این شرایط آب و هوایی می توانست مطلوب و ایده‌آل باشد. ولی هر کس که در مورد کوه های یخ تجربه داشته باشد می داند که دقیقا همین شرایط به علاوه آسمان بدون ماه، تشخیص و رویت کوه‌های یخ را بسیار دشوار می کند و قاعدتا بر هوشیاری ناخدا، افسران و ملوانان کشتی می افزاید.