مشاهیر عرب
1. ابو یوسف یعقوب بن اسحق الکندی موسوم به ابوالحکما (۸۰۰- ۸۷۹ م) فیلسوف عرب و نخستین حکیم اسلامی است که مستقیماً به آثار حکمای یونانی دسترسی داشته و شخصاً به ترجمه پارهای از آثار ارسطو و تفسیر و بیان آنها پرداخته است مهمترین اثر او کتاب فی ماهیه العقل است که در آن عقل را به چهار گونه ذکر کرده است: عقل بالفعل، عقل بالقوه، عقل که از قوه به فعل میگراید و عقل برهانی، آثار او را بیش از ۲۴۰ نوشتهاند.
Klein-Frank, F. Al-Kindi. In Leaman, O Nasr, H (2001). History of Islamic Philosophy. London: Routledge.
2.محمدبن احمد بن رشد اندلسی فیلسوف نامدار عربی اندلسی بود.متولد اسپانیا از اصلیت مراکشی.
در اکثر زبانهای غربی او را با نام «اورئوس» Averroes میشناسند که به نوعی همان تلفظ «ابن رشد» است.تحصیلاتش در رشتههای حقوق و پزشکی بود و مدتها نیز در شهرهای «سویل» و «قرطبه» به کار قضاوت اشتغال داشت. او به بقای ماده و وجود یک حقیقت ابدی با خدا معتقد بود و متذکر شد که گاهی فلسفه با دین ناسازی تام دارد و از این جهت دیدگاههای دوگانهای اظهار داشتهاست.
گرچه او از مسلمانان سنی و از مذهب مالکی بود، در زمان زندگی مورد زجر و طعن و نفرین علمای اسلامی بود و از طرف کلیسا نیز آثار او را محکوم دانستند.
فلسفهٔ او را در غرب «اوروئسیسم» مینامند که میتواند به «ابن رشدگرایی» ترجمه شود. او تلاش داشت فلسفهٔ ارسطویی را با اسلام تطبیق دهد. او بر خلاف اسلام و همانند بوداییگری به ابدیبودن روح معتقد نبود.«فصلالمقال» کتاب مشهور اوست که با نگاهی متفاوت به قرآن نگاه میکند و از سوی بعضی به عنوان کتابی کفرآمیز اعلام شدهاست.
Majid Fakhry (2001). Averroes: His Life, Works and Influence. Oneworld Publications.
3.الشریف الادریسی فرزند محمد (۱۱۰۰- ۱۱۶۶) میلادی. نام کامل وی: ( ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن ادریسی الحمودی الحسنی الادریسی ) مشهور به شریف ادریسی.متولد اسپانیا از اصلیت مراکشی است.
او یکی از سه جغرافیدان بزرگ عرب در آن عصر بود. آن دوی دیگر مقدسی بشاری و ابن الحائک بودند و ادریسی برتر وبرجسته ترین آنان بود.Ahmad, S. Maqbul, India and the Neighbouring Territories in the "Kitab nuzhat al-mushtaq fi'khtiraq al-'afaq" of al-Sharif al-Idrisi
4.اسماعیل بن علی ابوالفداء از تاریخنگاران و جغرافی دانان بزرگ بودهاست.وی در سال ۶۷۲ ه ق در دمشق متولد شد.وی از خاندان ایوبی بود و از امرای دمشق و از خدمتگذاران و نزدیکان شاه مصر که از طرف وی به لقب «ملک الموید» نایل شده بود.وی مردی بسیار عالم و دانشمند و دوستدار علم بود و حتی برای دانشمندان نزدیک خود مستمری تعین مینمود.وی در سال ۷۳۲ ه ق در حمات وفات یافت.
Encyclopædia Britannica Eleventh Edition
ادامه دارد |