نصرالله رادش: علی حاتمی گفت تو اکبر عبدی را میزاری تو جیب کوچیکت

۱) روح "علی‌ حاتمی‌" شاد، که کارگردانی بود شاعر، فیلم‌سازی بود که با زبان شعر، سینمای تبارمند و ناب منحصربه‌فرد خودش را در تاریخ خلق و به ثبت رساند، - علی‌ حاتمی‌ از هیچ سینمایی تقلید نمی‌کرد، و فقط فرهنگ ایرانی را، با زبان شعر و استعاره به‌تصویر می‌کشید، روح‌اش شاد ~ / و اما در مورد این ویدیوی جالب و تماشایی (با سپاس برای بازنشر آن در این سایت محترم)، - دیدگاه بنده این‌که، هم جناب "نصراله رادش" و هم جناب "رضا شفیعی‌جم"، هر دو بازیگرانی بسیار چند‌وجهی و آرتیست‌هایی‌ مادرزادی هستند، و هنوز که هنوزه، گویا تمام پتانسیل بازیگری خود را به نمایش نگذاشته‌ا‌ند، اما قابل مقایسه با عمو اکبر خان جان عبدی نیستند، چون "اکبر عبدی" یک پدیده است، هم در ابداع میزانسن‌های بی‌نهایت متفاوت‌اش، و هم از جهت چهره و فیزیک ظاهری‌اش، که همانند یک بوم نقاشی، همیشه توان دریافت گریم‌های مختلف (چه مردانه چه زنانه) و تبدیل‌شدن به پرسوناژهایی متفاوت را داشته و دارد - (ادامه. ~

۲) در سال‌های ۱۳۷۳ و ۷۴، که مجموعه‌ی طنز آیتمی "ساخت خوش" و سپس "سال خوش" از شبکه‌ی دوم تلویزیون در ایران پخش می‌شد، بازیگران ساعت خوش -که جناب نصراله رادش نیز یکی‌ از بهترین آن‌ها بود- نزد مردم، به‌ویژه دخترها، خیلی‌ خیلی‌ محبوب و مشهور شده بودند، - تا جایی‌که در آن سال‌ها، تعداد بسیاری نشریه‌ی سینمایی -فقط مختص به مصاحبه با بازیگران "ساعت خوش"- پدید آمده بودند!. - در همان دوران ۱۳۷۳-۱۳۷۴، جناب رادش که به‌تازگی ازدواج کرده بود (که البته چندین سال بعدش ازدواج اول ایشان به طلاق ختم شد)، یکی‌ از آن نشریه‌های پاپاراتسی، رفته بود و با همسر ایشان مصاحبه کرده بود، - و بر روی جلد آن نشریه، بخشی از صحبت "همسر آن‌زمان جناب رادش" را نوشته بودند بین‌گونه؛ "همسر رادش عنوان داشت؛ رادش همچین چیز خاصی‌ هم نیست که اینقدر به او توجه می‌کنند" !. - دیدگاه بنده؛ (احتمالا ایشان غیرتی‌ می‌شده، و برای همین چنین موردی را در مصاحبه آشکارا گفته بوده) ؛))) - (ادامه. ~

۳) خب ما که در مدرسه‌های پسرانه درس می‌خواندیم و از اتفاقات مدارس دخترانه بی‌خبر بودیم، - اما جو ایجاد شده در جامعه‌ی ایران در سال‌های ۱۳۷۳-۱۳۷۴، گویای این مهم بود، که تمام بازیگران "ساعت خوش" -بویژه جناب "رادش"-، دل‌های بسیاری را در میان دخترخانم‌ها از آن خود کرده بودند. / - فضای ساختاری و نمایشی "ساعت خوش" و مسایل پیرامون‌اش، در حقیقت یک اتفاق و پدیده بود، که دیگر هیچ‌گاه موردی شبیه به آن تکرار نشد. - هنوز هم وقتی‌ "ساعت خوش" و "سال خوش" را می‌بینیم، فضای شیک و خوبی‌ دارد، - شوخی‌‌ها و طنزش، دست‌نخورده و قابل بررسی‌ هستند. - من واقعا فکر می‌کنم که برخی‌ جریان‌های هنری در زمینه‌ی موسیقی‌، تلویزیون و سینما، فقط یک‌بار ایجاد می‌گردند، - انگار که یک نیروی ماورای ماده به زمین می‌آید، و در ساخت آن آفرینه، به سازندگان‌اش به‌شکل غیرمستقیم کمک می‌کند ~